¨ Έλληνας ξανά ¨
Οι τύχες μας ληγμένες, στα αζήτητα,
που ξέπεσαν απόσπορα, στης γης την αυλακιά.
Σοφές οι θεωρίες των προγόνων μας,
μα δύουν και αφήνουν και ανάγκες και κενά.
Ξέφυγαν τα τεχνάσματα του πνεύματος.
Αδημονούν οι εραστές της νέας εποχής.
Οι ταξικοί αγώνες δόλια ξεπουλήθηκαν.
Κατάληψη επιχειρούν οι θαρρετοί της γης.
Τα κάστρα από μέσα παραδόθηκαν.
Ούτε ακούστηκαν κραυγές, συμβιβασμός.
Η νύχτα συνειδήσεις αποκοίμισε.
Ό,τι φανεί με την αυγή, θα μοιάζει κεραυνός.
Αφέθηκες στα χνάρια τους, ω… Έλληνα.
Βολεύτηκες δειλά στην ευκολία της ζωής.
Πίστεψες εύκολα στις πλάνες θεωρίες τους.
Φαντάζεις δούλος μιας μοιραίας εποχής.
Δεν είδες το αγκίστρι στα δολώματα.
Δεν υποπτεύτηκες το δέος στο γυαλί.
Άλλαξες γράμματα και ήχους στα ονόματα.
Μετάλλαξες τις λέξεις σου ξεχνώντας και φυλή.
Ξεπέζεψες νωρίς προσβάλλοντας το άτι σου.
Κάθισες στο σαλόνι σου σαν άρχοντας της γης.
Η σκέψη σου κοντή και δε λογάριασες.
Μόνιμα πια υπόχρεος, λευκής επιταγής.
Κατάφερες περίτεχνα τη φαντασία, τέχνη.
Έβαλες με συνείδηση το δίκιο στη ζωή.
Τίμησες ανυπέρβλητα το λίγο, ως ωραίο.
Έκανες ως εκ θαύματος το άθλημα, γιορτή.
Μας άφησες απλόχερα γνώση, τόμους, βιβλία.
Παντού μνημεία κλασσικά, γέμισες τα μουσεία.
Δάμασες με σοφή σπουδή τα πάθη των θνητών.
Όρισες αντισώματα κατά των πειρασμών.
Φόρτωσα πια κατάκοπος τα όνειρα στις πλάτες.
Άνοιξα και τα χέρια μου, τα έκανα φτερά.
Παίρνω και τις ανάσες μου πιο γρήγορα, γεμάτες.
Φεύγω για να πετάξω μόνος μου, να φτάσω πιο ψηλά.
Ω… Έλληνα…., που ζεις στη γη.
Μία ευχή, προφτάνω….,
μη και με πάρει ο Θεός
προτού στο κόσμο π΄ αγαπώ, κάτι καλό να κάνω
Άγγελος Αγγελίδης
Κατερίνη 01-04-2020
