ΕΚΕΙΝΟ
Τα έβαζα με τη νύχτα
Πάλευα να ανοίξω τα μάτια σου
Ο χρόνος ήθελε να με προσπεράσει
Βιάστηκα να σε χαϊδέψω παντού
με το φεγγάρι
Αυτό, και πάντα κάτι ανάμεσά μας
Έπινα τα δάκρυά σου
Τα γευόμουν αχόρταγα
Και όταν έφτανα στα χείλη
άνοιγα τις πύλες της ψυχής σου
Έμπαινα μέσα, βαθιά
και ένιωθα αγέννητος
Στη ζέστη και στην υγρασία
μιας μήτρας που υποσχόταν την αθανασία
Ένιωθα τη σύγκρουσή σου
Τη μια ήσουν μαζί μου, αποζητούσες την ηδονή
Την άλλη ξεμάκραινες, αναζητούσες τη συμφορά
Και τα κορμιά μας κρατούσαν ρυθμό
Ισορροπούσαν στο κενό
Ερμήνευαν τη θάλασσα
Ξόρκιζαν μυστικά και μάγια
Ντύσου τώρα την καρδιά μου και φύγε
Μα να ξανάρθεις
Θα σε περιμένω εδώ
Εδώ που άφησαν σημάδι οι αισθήσεις στο χώμα
Εδώ που με λόγχη διαπεράσαμε τη λογική
και πλάσαμε αναμνήσεις
Εδώ που νίκησε Εκείνο,
Ο ένας και μόνος Θεός της κάθαρσης
Αγγελική Ζευγολάτη-Πατσάλα
Επιμέλεια κειμένου
Καμαρίτη Γεωργία
Αρθρογράφος, Συνεργάτης COA
