Μαλβίνα Κάραλη: Η διαχρονικότητα μέσα σε ένα ονοματεπώνυμο
Είναι μεγάλο προσόν η διαχρονικότητα. Όχι, δεν αφορά μονάχα υφάσματα, αξίες ή ταινίες. Αφορά κι ανθρώπους, κυρίως ανθρώπους. Ξέρεις, πρόκειται για ‘κείνους με το άστρο το λεγόμενο, με την προσωπικότητα που ξεχωρίζει αυθόρμητα, που δε χρειάζεται να τη σπρώξουν πολλοί γιατί μπορεί και μόνη της, με το χαρακτήρα που «χτυπά» γενιές και γενιές, αφού ό,τι αξίζει στ’ αλήθεια δε χάνεται ποτέ και γίνεται αντικείμενο σχολιασμού, συζητήσεων ή αφορμών.
Πρόκειται για ‘κείνους τους ιδιαίτερους που δε συμπαθούν σε καμία περίπτωση οι πάντες κι αυτό είναι το μεγαλύτερό τους πλεονέκτημα. Σαν τη Μαλβίνα.
Κι αρκεί μονάχα το μικρό όνομα για να καταλάβεις ποια, πότε, γιατί και πόσο.
Πόσο πληθωρική, πόσο ετοιμόλογη, πόσο με το δικό της τρόπο γυναίκα, μαγείρισσα, συγγραφέας, αρθρογράφος, αρχισυντάκτρια, παρουσιάστρια, σεναριογράφος.
Γεννημένη στις 2 Φεβρουαρίου του 1954 στη Χαλκίδα και με τα πρώτα της επαγγελματικά βήματα ως δημοσιογράφος σε δημοφιλείς εφημερίδες και περιοδικά
άφηνε τη στάμπα της καθώς πορευόταν, με αποκορύφωμα την εμφάνισή της στο τηλεοπτικό γυαλί και τη μεγάλη επιτυχία της συντροφευμένη από ανθρώπους του καλλιτεχνικού χώρου -κι όχι μόνο.
Γελούσε και σε μπέρδευε, ειρωνευόταν και σε μάγευε, αυτοσαρκαζόταν και σε εκνεύριζε, γιατί το έκανε τόσο σωστά. Μ’ ένα λέγειν από άλλο πλανήτη, μία ροή λόγου που αναρωτιέμαι αν έχουμε κάπου αλλού ξαναδεί, με ατάκες που ακούγονταν τόσο πρόχειρα καταπληκτικές. Με λεξιλόγιο κι εκφράσεις που ενδεχομένως να μην ταίριαζαν στο παρουσιαστικό της και θα ήθελα πολύ να δω τι αντίδραση θα είχε αν έφτανε κάτι τέτοιο στα αφτιά της.
Η Μαλβίνα είχε άποψη. Άποψη για όλα και σε όλα, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή, χωρίς φραγμούς. «Ήρθα εδώ για να διαφημίσω κάτι όπως όλοι, το εμπόρευμά μου, που τυχαίνει να είμαι εγώ», έλεγε. Ήταν αυστηρή και μπορούσε να σπάσει αυτή την απολυτότητά της στο δευτερόλεπτο, ασκούσε αιχμηρή κριτική και είχε τον τσαμπουκά που χρειαζόταν για να κάνει κι άλλους να ταχθούν μαζί της -παρ’ όλο που δεν επεδίωκε αυτό.
Μιλούσε για την πολιτική, έλεγε «εγώ πιστεύω πως» και σου τεκμηρίωνε την κάθε της ανάσα. Μιλούσε για την αγάπη και για τους ανθρώπους, δεν προσπάθησε όμως ποτέ να τους εξηγήσει, έβαζε όρια στους γύρω αλλά και στον εαυτό της -ακόμα κι αν δε τα φανέρωσε ποτέ. Είχε το απαραίτητο θράσος για να εκτεθεί μπροστά σε όλους και το ανάλογο θάρρος για να αντιμετωπίσει αυτή την έκθεση.
Η Μαλβίνα παντρεύτηκε τρεις φορές -τη μία μάλιστα, με το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής της- και απέκτησε τρία παιδιά. Πρόσφατα, διάβασα πως ήταν μία από τις δώδεκα γυναίκες που κατάφεραν να μπουν στο Άγιο Όρος και δεν μου έκανε καθόλου εντύπωση. Αν δεις έστω και μία από τις σατιρικές εκπομπές που παρουσίασε, αν ακούσεις δύο-τρεις από τις ατάκες που άφησαν εποχή, αν διαβάζεις μερικά απ’ τα αποφθέγματά της θα καταλάβεις πως για την ίδια τα πάντα ήταν πιθανά κι ας μην ήταν προετοιμασμένη γι’ αυτό τον κόσμο, όπως έχει δηλώσει.
Επιμέλεια κειμένου
Κυριακίδου Γεωργία
Αρθρογράφος, Συνεργάυης COA
