ΑΛΕΞΑΝΙΑΝ ΣΟΦΙΑ

Η σχέση μου με την τέχνη ξεκίνησε από το πρώτο λεπτό που άρχισαν να καταγράφονται στη μνήμη μου εικόνες . Με την μητέρα μου πηγαίναμε πολύ στον κινηματογράφο, ώσπου αποκτήσαμε τηλεόραση και το σινεμά πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Εγώ μιμούμουν όλους τους ρόλους που έβλεπα στους ταλαίπωρους γείτονες που κάθονταν στα πεζούλια της γειτονιάς να ξαποστάσουν. Τους άρεσε και με παρακολουθούσαν με αμείωτο ενδιαφέρον. Εκείνα τα χρόνια (1988 – 1989) στη χώρα που ζούσα δεν είχαν όλοι τηλεόραση και τα κανάλια ήταν όλα κι όλα δύο, ίσως αυτό να έκανε τον κόσμο να ζητάει διψασμένα θεάματα. Μου άρεσε η μουσική, ο χορός και η τέχνη του σινεμά. Κατ’ ένα περίεργο τρόπο, απομνημόνευα ότι έβλεπα και άκουγα με μιας. Εν πάση περιπτώσει ήθελα να είμαι το κέντρου του θαυμασμού και της επικρότησης. Αργότερα μέσα στον πόλεμο η τέχνη έγινε σκοπός για το οποίο έπρεπε να ζήσω και να παλέψω στη ζωή με μηδαμινό έπαθλο.