ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΦΩΤΑ… ΠΑΠΑΔΑΝΙΗΛ ΕΛΠΙΔΑ

Μονογονείς, όταν κλείνουν τα φώτα…

Μονογονέας, Μόνος γονιός….. μια συνθήκη δύσκολη, ιδιαίτερη αλλά και περίεργη μια και τίποτα από όσα ζεις δεν έχουν σχέση με μια φυσιολογική καθημερινότητα…
Η μονογονεικότητα δεν έχει φύλο…αυτό σημαίνει ότι οι δυσκολίες και τα προβλήματα δεν αλλάζουν, δεν αμβλύνονται εάν είσαι άντρας ή γυναίκα, πατέρας ή μητέρα.. Παραμένουν τα ίδια και εξίσου τραγικά.
Πέρα από τους λόγους που προκάλεσαν αυτή τη συνθήκη ζωής, που πιστέψτε με, είναι πολλοί και πολύ διαφορετικοί για τον καθένα από εμάς, υπάρχουν στοιχεία, κομμάτια, συμπεριφορές και βιώματα που είναι επί το πλείστων κοινά.
Καταρχήν, το ότι καλείσαι να ανταποκριθείς στις ανάγκες των παιδιών σου, στο σύνολο τους είναι κάτι που αφορά όλους τους μονογονείς. Οι ανάγκες βέβαια ποικίλουν, από απλές βιοποριστικές, συναισθηματικές, εκπαίδευσης, κοινωνικές και πολλές πολλές ακόμη που ένας άνθρωπος που δεν είναι μέσα σε αυτή τη συνθήκη, και ευτυχώς, δεν μπορεί με ευκολία να αφουγκραστεί. Με ενοχλεί λοιπόν όταν κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να καπηλευτούνε τις υπάρχουσες δυσκολίες και να κερδίσουν από αυτές είτε like, είτε views, είτε δημοφιλία ακόμη και ψήφους.
Όλοι αυτοί θα πρέπει να μπορούν να σταθούν ουσιαστικά και έμπρακτα στο πλευρό αυτών των τόσο ταλαιπωρημένων ανθρώπων και όχι απλά να οργανώνονται εκδηλώσεις για το φαίνεσαι και μόνο.
Γιατί, απλά θα σας ρωτήσω, ξέρετε τι γίνεται μέσα σε κάθε σπίτι μονογονέα όταν κλείνουν τα φώτα; Έχετε ιδέα πόσο πονάει και υποφέρει αυτός ο άνθρωπος, που δεν ξέρει ποια πληγή του να φροντίσει πρώτα; Γνωρίζετε ότι μόλις κλείσει η πόρτα του σπιτιού του μένει μόνος, χωρίς να υπάρχει κάποιος να μοιραστεί τα προβλήματά του, να του χαρίσει ένα χαμόγελο ή μια αγκαλιά; Μπορείτε να νιώσετε την απελπισία πολλές φορές και την απογοήτευση που νιώθει από όλες τις ερμητικά κλειστές πόρτες που συναντά στη διάρκεια της ημέρας; Και αυτά είναι μόνο μερικά….
Λοιπόν, τι γνωρίζετε από όλα αυτά; Τι είστε ικανοί να νιώσετε όλοι εσείς που διατυμπανίζετε το ενδιαφέρον σας και το νοιάξιμό σας για αυτούς τους ανθρώπους; Απλά σκεφτείτε το… η απάντηση δική σας….

Ο μονογονέας το μόνο που ζητά είναι αξιοπρέπεια και σεβασμό για να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα που κάποιοι άλλοι άνθρωποι τα συζητάνε σε θεωρικό πλαίσιο. Ούτε βραβεύσεις, ούτε γιορτές ούτε πανηγύρια… Να βραβευτεί ένας άνθρωπος γιατί προσπαθεί να μεγαλώσει το παιδί του με αξιοπρέπεια; Γιατί προσπαθεί να ορθοποδήσει στη ζωή του; Γιατί προσπαθεί να αντιμετωπίσει τα ατελείωτα προβλήματα που καθημερινά παρουσιάζονται;
Μπορείτε να νιώσετε πώς είναι να έχεις τρία παιδιά, να μην έχεις δουλέψει ποτέ στη ζωή σου γιατί είχες τη φροντίδα των παιδιών και του σπιτιού και να μένεις μόνος γιατί ο σύντροφός αποφάσισε να αλλάξει ρότα ζωής; Μπορείτε να φανταστείτε πώς νιώθει ένας πατέρας που μένει μόνος του με τα τρία του παιδιά; Ελάτε στη θέση της Δ. η οποία νοσηλεύετε αυτή τη στιγμή με εγκαύματα Α βαθμού στο πρόσωπο και τα παιδιά της είναι στη γειτόνισσα…. Να σας μιλήσω για την Μ. η οποία μεγαλώνει μόνη της τρία παιδιά με ειδικές ανάγκες; Οι περιπτώσεις είναι ατελείωτες, όπως ατελείωτα είναι και τα προβλήματα των μονογονέων.

Σταματήστε λοιπόν να εκμεταλλεύεστε αυτή την τόσο ευαίσθητη και ευάλωτη ομάδα ανθρώπων και αν πραγματικά ενδιαφέρεστε περάστε σε πράξεις και όχι λόγια… από αυτά έχουμε χορτάσει όλοι μας. Εάν ο καθένας από τη μεριά του κάνει κάτι, προσφέρει αυτό που μπορεί, τότε πολλά πράγματα θα αλλάξουν στην κοινωνία μας. Αρκεί να αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους με ειλικρίνεια και σεβασμό και όχι γιατί θέλουμε να επωφεληθούμε από αυτούς.
Υπάρχουν άνθρωποι, ομάδες που χρόνια τώρα, πραγματικά κάνουν έργο και βοηθούν ουσιαστικά χωρίς να το διατυμπανίζουν, χωρίς να το ξέρει κανείς, χωρίς να επιζητούν βραβεύσεις και τιμές. Που πολεμούν με κλειστές πόρτες και σφραγισμένες καρδιές για να μπορέσουν έστω και λίγο να ελαφρύνουν την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων ….
Κλείνοντας, για εσάς τους «ευαισθητοποιημένους» αφιερώνω ένα υπέροχο ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου. Εύχομαι να σας αγγίξει έστω και λίγο και να σας αφυπνίσει αρκετά..

Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν’ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψή σας,
κοκκινίσατε άραγε για τη τόση ευτυχία σας,
έστω και μια φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;

ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ