“ΘΑΥΜΑΤΑ ΦΤΙΑΓΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ”, π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
Πρέπει με κάθε κόστος να κρατήσουμε ανοιχτή την πληγή μας. Μην βιαστείς να βάλεις ψεύτικα φάρμακα πάνω της. Μην την κρύψεις κάτω από το ψυχικό σου χαλί. Άφησε το κενό να φωνάζει. Να λαχταρά την πλήρωση του. Να λέει “δεν την παλεύω”, “δεν αντέχω”, “κάτι μου λείπει”, “κάτι ζητάω”. Μη φοβάσαι τα επώδυνα συναισθήματα. Μείνε πεινασμένος, μονάχα έτσι θα βρεις τροφή.
Είναι τόσο αληθινή αυτή η πείνα, η δίψα, η έλλειψη. Ίσως να είναι και το πιο αυθεντικό κομμάτι της ύπαρξης σου. Είσαι γεννημένος για το Όλον δεν σε γεμίζει το μερικό, το λίγο και ελάχιστο. Είσαι πλασμένος για αθανασία δεν σε χωρά ο θάνατος.
Ασε αυτή την κραυγή να ακουστεί, να σχίσει τα σωθικά του ψυχικού ουρανού σου. Άσε την πείνα και την δίψα της ύπαρξης σου να σε οδηγήσει στην αλήθεια. Να σκάψει μέσα σου ανοίγοντας δρόμους.
Κάθε πληγή, κάθε τραύμα μπορεί να γίνει ο τρόπος της σωτηρίας σου. Δηλαδή ο τρόπος να δεις αλλιώς την ζωή. Γιατί συνήθως μέσα από τις πληγές βλέπουμε αλλιώς το κόσμο και την ζωή. Είναι η καταστροφή που ορίζει μια νέα αρχή. Όπως λέει ο Χριστός μας, πρέπει να χάσεις για βρεις. Πρέπει να σου λείψω για να με αναζητήσεις. Πρέπει κάτι να πεθάνει για να αναστηθεί. «Ὅς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ἑαυτοῦ ψυχὴν ἕνεκεν ἐμοῦ καὶ τοῦ εὐαγγελίου, οὗτος σώσει αὐτήν…» (Μκ. η΄ 34 – θ΄1).
Ακριβώς αυτή η βαθιά έλλειψη που βρίσκεται στις ψυχές όλων μας, εκείνο το κενό που ζητά πληρότητα, είναι που κινεί τα βήματα του βίου μας. Πάντα πίσω από την γλύκα του παραδείσου ζήσαμε κάποτε την πίκρα της κολάσεως. Γι αυτό μην βιαστείς να βγάλεις το καρφί από την πληγή, λίγο ακόμη μέχρι να μυρίσει Ανάσταση.
(* απόσπασμα από νέο βιβλίο “Θαύματα φτιαγμένα από Τραύματα”, εκδόσεις Αρμός.)
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος
