ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ vs COVID 19…
Ζουρίδου Χριστίνα
Θεατρολόγος – Ηθοποιός
Είμαι πολύ τυχερή γιατί η εργασία μου είναι το χόμπι μου. Ξεκινώντας από πολύ μικρή ηλικία με το θέατρο, τώρα ως δασκάλα του εκπαιδευτικού δράματος και του ηθοποιού, μπορώ και εγώ με τη σειρά μου να δώσω τα ερεθίσματα για την τέχνη του θεάτρου. Σπούδασα στο πανεπιστήμιο University Center of England με ειδικότητα Teacher of Drama in Education – Δασκάλα του εκπαιδευτικού δράματος και στη Ανώτερη Σχολή Υποκριτικής – Δραματικής τέχνης Μαίρης Τράγκα. Διδάσκω Θεατρική αγωγή – Εκπαιδευτικό δράμα στην Κ.Ε.ΔΗ.Θ., στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, σε πολιτιστικούς οργανισμούς στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Είμαι ιδρυτικό μέλος του Θεατρικού σχήματος Πεφταστέρι, βασικό μέλος του Θ.Ει.Κ.Κ. Σκηνοθετώ και οργανώνω θεατροπαιδαγωγικά προγράμματα σε Πνευματικά Κέντρα Δήμων της χώρας και σε οργανισμούς.
– Κορονοϊός, πανδημία, lockdown.. προσωπικά πώς σε έχει επηρεάσει αυτή η κατάσταση; πώς διαχειρίζεσαι την περίοδο που διανύουμε; Πώς ισορροπείς;
Η αλήθεια είναι ότι μου λείπει πάρα πολύ το μάθημα διά ζώσης. Με την τηλεκπαίδευση δεν μπορείς να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα, όμως είναι μια λύση στην εποχή που διανύουμε. Τον ελεύθερο μου χρόνο το διαχειρίζομαι πολύ δημιουργικά, τόσο με την οικογένειά μου περνώντας ποιοτικό χρόνο μαζί τους, όσο και με την εργασία μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία, εκτός από το Θέατρο, να ασχοληθώ και με την συγγραφή, καταφέρνοντας να πάρω δύο βραβεία.
– Τι σε ανησυχεί πιο πολύ τώρα, στην εποχή της πανδημίας; Η δουλειά σου, η υγεία σου; Οι δικοί σου άνθρωποι;
Με ανησυχεί φυσικά η υγεία όλων, τόσο των δικών μου ανθρώπων όσο και των υπολοίπων, φίλων, γνωστών, συναδέλφων, όπως των μαθητών μου και των οικογενειών τους.
– Πόσο επηρέασε η πανδημία του κορονοϊού τον τομέα της τέχνης που υπηρετείς;
Νομίζω πως οι τέχνες έχουν χτυπηθεί από την πανδημία, πόσο μάλλον το θέατρο που έχει σιγήσει στις θεατρικές αίθουσες. Ευτυχώς όμως οι συνάδελφοι δεν το βάζουν κάτω και παρακολουθούμε θεάματα διαδικτυακά. Όταν η πολιτεία μεριμνά μπορούν να γίνονται τα αδύνατα, δυνατά ! Είδατε τι έγινε με το φεστιβάλ κινηματογράφου στην Θεσσαλονίκη.. φανταστείτε να είχε δοθεί αυτή η δυνατότητα σε μικρές και μεγάλες ομάδες.
Ευγνωμοσύνη; Άγνωστη λέξη….
τη θυμόμαστε όταν χτυπήσει κάτι την πόρτα μας..
λίγοι είναι εκείνοι που νιώθουν ευγνωμοσύνη
στα πιο απλά πράγματα.
– Αναπροσαρμόζονται τα δεδομένα στο χώρο της τέχνης σήμερα; Εν όψη της πανδημίας του κορονοϊού αλλάζει η επαγγελματική της μορφή;
Φυσικά και αναπροσαρμόζονται, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε τις ζωές μας. Μαθαίνουμε την τεχνολογία, ετοιμάζουμε τα μαθήματα – εργαστήριά μας, συνεχίζοντας να ταξιδεύουμε μέσα από τις αξίες της τέχνης.
– Στον άνθρωπο υπάρχουν πάντα δύο αντικρουόμενες ανάγκες, η ανάγκη για ελευθερία και η ανάγκη για ασφάλεια. Ποια πιστεύεις ότι κυριαρχεί εντονότερα σήμερα;
Η ελευθερία και η ασφάλεια υπάρχει, αρκεί να ξέρεις να τις διαχειριστείς.
– Ζούμε σε μια κοινωνία η οποία προσδιορίζεται από την έντονη, ψυχαναγκαστική πολλές φορές, επιδίωξη της τέλειας ζωής. Κατά πόσο πιστεύεις ότι η πανδημία και όσα ζούμε αλλάζουν τις επιδιώξεις μας; Τις προτεραιότητές μας;
Δεν ανήκω σε αυτές τις ομάδες που βρίσκουν ασφάλεια σε υλικά πράγματα, ζω την κάθε στιγμή με τις καλές και τις κακές εκβάσεις. Κάποιοι φαντάζομαι καλούνται, να αναθεωρήσουν πράγματα και καταστάσεις και ίσως τους βγει σε καλό.
– Ποια συναισθήματα σου βγάζει η σημερινή κατάσταση; Τα αναγνωρίζεις και στους γύρω σου ή διακρίνεις κάτι διαφορετικό;
Τα δικά μου συναισθήματα δεν άλλαξαν από την πορεία της πανδημίας, συνεχίζω να ζω σε άλλες συνθήκες. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι όλη αυτή τη γκρίνια… ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια χώρα φτωχή, που έχει την δυνατότητα να μας δίνει τα πάντα, ήλιο, γη, θάλασσα, ελευθερία έκφρασης και γνώμης, ας αφήσουμε ελεύθερες τις ψυχές μας να τα απολαύσουν.
– Πόσο εύκολη είναι η ευγνωμοσύνη στις μέρες μας, με όλα αυτά που συμβαίνουν;
Ευγνωμοσύνη; …..άγνωστη λέξη….τη θυμόμαστε όταν χτυπήσει κάτι την πόρτα μας,… λίγοι είναι εκείνοι που νιώθουν ευγνωμοσύνη στα πιο απλά πράγματα.
– Με όλα αυτά που περάσαμε αυτή τη χρονιά έχεις νιώσει να φτάνεις στα όριά σου και πως το διαχειρίστηκες;
Στα όριά μου φτάνω όταν αδικούμαι, όχι με τις αντιξοότητες της ζωής.
– Ο Καζαντζάκης γράφει « Όσο ζούμε μια ευτυχία, δύσκολα τη νιώθουμε.. Μονάχα όταν περάσει και κοιτάξουμε πίσω μας αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε πόσο ευτυχισμένοι σταθήκαμε…». Θα μπορούσες να πεις ότι το έχεις νιώσει τη χρονιά που μας πέρασε;
Όχι, φέτος δεν το ένιωσα, άλλες χρονιές ναι… είχα αφήσει να μου ξεφύγουν πράγματα.
– Δίνεις σημασία στη γνώμη των άλλων; Στη γνώμη και την άποψη της μάζας; Σε επηρεάζει και αν ναι, σε τι βαθμό;
Δίνω σημασία στη γνώμη των άλλων, αλλά χωρίς να με επηρεάζει. Έμαθα να ακούω αλλά δε συμφωνώ ή διαφωνώ με κάποιον για να γίνω αρεστή. Μαριονέττα δεν θα γίνω κανενός.
– Ποιο είναι αυτό που νιώθεις ότι σου λείπει πιο πολύ τώρα με τους περιορισμούς λόγω κορονοϊού;
Μου λείπουν τα παιδιά μου, δηλαδή οι μαθητές μου, να τα αγκαλιάσω, να με αγκαλιάσουν, να τα φιλήσω, να τα γαργαλίσω. Να βλέπουν το χαμόγελό μου και να βλέπω το δικό τους, τα δοντάκια που τους λείπουν δίχως να τα κρύβει η μάσκα.
– Με όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο χρόνο, καταφέρνεις να αντικρύσεις με αισιοδοξία το μέλλον;
Ναι, γιατί όχι; Μέσα από την πανδημία, μάθαμε πολλά και αναθεωρήσαμε άλλα τόσα, αξίες ξεχασμένες βρήκαν θέση στην ζωή μας.
– Αν ο κορονοϊός ήταν θεατρικό έργο ή λογοτεχνικό βιβλίο, πως θα το περιέγραφες; πως το φαντάζεσαι;
Και ποιο δεν θα ήτανε…Αριστοφάνης, Αισχύλος, Καζαντζάκης, Σεφέρης, Φίοντορ Ντοστογιέφσκι, Τενεσί Ουίλιαμς , Ουίλιαμ Σαίξπηρ, Μπέρλοντ Μπρεχτ…
2020…άλλη μια περιστροφή γύρω από τον ήλιο ολοκληρώθηκε… 2021…..
Άλλη μια χρονιά φεύγει γεμάτη από στιγμές που έζησα, δίχως να είμαι θεατής, αλλά πρωταγωνίστρια… Ελπίζω και το 2021 να είναι ακόμα πιο ξεχωριστό.
Επιμέλεια κειμένου
Γεωργία Καμαρίτη
Αρθρογράφος, Συνεργάτης COA
