Τα ματωμένα φεγγάρια του έρωτα….
Κι όμως είσαι εδώ…. κάθε στιγμή είσαι εδώ. Κι ας σε γεύτηκα μόνο μια φορά, μια μοναδική φορά, που ο χρόνος σταμάτησε στο εδώ και τότε. Στο παρόν, στο δικό μας παρόν. Σε ένα ξέχειλο παρόν, αληθινό, φιλοτεχνημένο με τα ανείπωτα του σύμπαντος, που προβάλλουν μόνο μια στιγμή, μια μοναδικά διάφανη στιγμή. Τη στιγμή που ένα άγγιγμα βαθύ και μια ανάσα ζεστή διώχνουν το φόβο και απομακρύνουν την ενοχή.
Η μαγική στιγμή της συνάντησης, ένα ραντεβού με τον άλλο εαυτό μου, αυτόν που είχα κρύψει βαθιά χρόνια τώρα.
Φλύαρες, ανακόλουθες αισθήσεις κυριεύουν ορμητικά το σώμα, οδηγώντας τις ερωτικές ώσεις σε ένα απότομο και παράφορο ξύπνημα. Αδηφάγα χείλη, λάγνα βλέμματα, βυθισμένα στον πόθο και την επιθυμία. Βαθιά αγγίγματα, κλειδωμένα με μια αφοπλιστική σιωπή, γεμάτη μυστικισμό και αγωνία. Κανείς δεν θέλει να την παραβιάσει. Τα λόγια αδύναμα, ατελέσφορα, δεν μπορούν να ονοματίσουν τις λέξεις. Μόνο μια βαθιά, μελωδική ανάσα αναδύεται από τα χείλη με άρωμα ανοιξιάτικου ρόδου. Τη νιώθεις πυρωμένη να αγκαλιάζει τρυφερά το πρόσωπό σου. Θέλεις να τη γευτείς. Ωθείς όλες σου τις αισθήσεις να την αιχμαλωτίσουν και να την εναποθέσουν τρυφερά στο θησαυροφυλάκιο της μνήμης. Στη δική σου μνήμη. Αυτή που αναδύεται και αναβιώνει μέσα από τη δική σου αδημονία, τη λαχτάρα να ξαναβρεθείς εκεί, στο κέντρο του δικού σου σύμπαντος. Μια ηδονιστική προσμονή λουσμένη από έρωτα και φως, για ένα σμίξιμο ιδρωμένο, για φιλιά υγρά που αναριγούν την επιδερμίδα σου αφήνοντας ανεξίτηλα σημάδια μέσα σου.
Και προσπαθείς να θυμηθείς πώς ζούσες μέχρι εκείνη τη στιγμή χωρίς να ανακατεύουν τα νευρικά σου κύτταρα μόνο δυο λέξεις, « κοριτσάκι μου….»! Μια κτητική αντωνυμία που λες και κρύβει μέσα της την τρυφερότητα όλου του κόσμου.
Ανακαλείς στιγμές ξανά και ξανά, θέλεις να θυμάσαι λεπτομέρειες, αγγίγματα και βλέμματα, μυρωδιές και ανάσες που έχουν χαραχτεί αέναα στο κέντρο της καρδιάς. Εκεί όπου μόνο εσύ έχεις πρόσβαση. Είναι δικές σου στιγμές, δικά σου αγγίγματα, δικές σου ανάσες. Και νιώθεις τυχερός και ευλογημένος γιατί στο πέρασμά σου από αυτή τη ζωή άγγιξες, γεύτηκες, ένιωσες, μύρισες. Και ας ήταν μόνο μια στιγμή. Μια στιγμή όμως που κλείνει μέσα της όλη την αφθαρσία του άπειρου.
Ένας έρωτας γυμνός από λόγια και καθημερινότητα. Ένας έρωτας χωρίς όμορφα δειλινά και ξένοιαστα καλοκαίρια. Χωρίς όρκους και υποσχέσεις, χωρίς ρομαντικά ¨σ αγαπώ¨ και ¨για πάντα¨.
Ένας έρωτας σύντομος αλλά ολοκληρωτικός, που γεμίζει τις άχαρες μέρες και νύχτες με την μαγεία και τη μελαγχολία της θύμησης. Ένας έρωτας που γίνεται το σημείο μηδέν, το σημείο επαναπροσδιορισμού και εκκίνησης. Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά. Τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο. Όλα αποκτούν άλλο νόημα. Ξαναγυρίζεις βέβαια στην προβλέψιμη και πολλές φορές αδιάφορη καθημερινότητα, ξαναζείς, με φίλους, με σχέσεις, με συντρόφους αλλά τώρα είσαι διαφορετικός, έχεις ταυτότητα, έχεις το παράσημο ενός πόνου, μιας θλίψης, που προέρχονται από ευτυχία και πληρότητα. Δεν έχει σημασία το μετά. Σημασία έχει ότι το έζησες, ότι το ένιωσες ως τα μύχια της ψυχής σου, ως και το τελευταίο σου κύτταρο. Αυτό κράτα. Όλα τα άλλα είναι απλώς ανούσια βουή.
Άλλωστε, όπως λένε, οι μεγάλοι έρωτες, όπως και τα καλοκαίρια, δεν είναι μόνο για να τα ζήσεις, αλλά και να τα περιμένεις…..
Παπαδανιήλ Ελπίδα
Αρθρογράφος, Συνεργάτης COA
