Το κίτρινο λιβάδι
Ήταν σε ένα από εκείνα τα απέραντα λιβάδια, που είναι κατακίτρινα στο χρώμα από τα στάχυα, όταν αρχίζουν να καρπίζουν το καλοκαίρι
Κι εγώ πιασμένη από το δικό σου χέρι, ακολουθούσα τις κορυφές τους που κυμάτιζαν από το απαλό αεράκι.
Κι είμασταν ένα, με το άπλετο και γεμάτο ζεστασιά φώς του ήλιου σε μια απόλυτη ευδαιμονία σαν εκείνη των όντων που μοιάζουν εξωπραγματικά.
Σε μια απόλυτη αρμονική συνεύρεση με όλα γύρω τους, έτσι όπως ποθητά θα ήθελαν οι άνθρωποι να είναι με την ζωή.
Και μετά ξύπνησα προσπαθώντας μάταια να πέσω ξανά σε αυτή την ευδαιμονία του ονείρου,
να θέλω απεγνωσμένα να μην σε αφήσω να φύγεις από το όμορφο σκηνικό που αναπάντεχα δημιούργησε ο εγκέφαλος ή ήταν η ψυχή;
Κάποια στιγμή, μετά από χρόνια, σε συνάντησα ξανά, σε κείνον τον γεμάτο κίτρινο χρώμα πίνακα ζωγραφικής.
Που με απορρόφησε τόσο μεταφέροντάς με, με σε εκείνη την ευδαιμονία του ονείρου, στην ψευδαίσθηση που η τέχνη μπορεί και δημιουργεί, χωρίς τους περιορισμούς που θέτει η σκέψη.
Ξεπήδησε η ανάμνηση σαν πίδακας σαν ορμητικό σιντριβάνι, σαν το αίμα από την ανοιχτή πληγή.
Και σε αναζήτησα.
Θεέ μου ήσουν τόσο όμορφος!
Μπορεί κανείς να χαθεί μέσα στην ομορφιά;
Nα νοιώσει πόνο από την τόση ένταση της έλξης που αυτή δημιουργούσε;
Που αναζητάς μόνο εκείνη την ένωση σε κάτι επάνω από την υλική σου διάσταση, χωρίς περιοριστικές λογικές, να δει τα τείχη που ορθώνονται
Χάθηκα μέσα στην ακτινοβολία που με τύφλωσε.
Να διακρίνω τον ατίθασο νέο που έπαιζε με την σαγήνη, αυτόν που γνωρίζει και έχει την θρασύτητα αυτών που έχουν, ή νομίζει ότι έχει μια ευρεία γκάμα επιλογών.
Πίστεψα ότι θα γινόμασταν ένα.
Ίσως θα μπορούσαμε να γινόμασταν ένα.
Έκανα πολύ κόπο να ξεφύγω από τον πύρινο κλοιό που ένοιωσα ότι με περιτριγυρίζει και δεν σε ξανάδα -μάλλον όχι- σε είδα μια φορά σαν έναν ξένο, σαν αλλιώτικο.
Κι είχες εκείνη την μοναξιά αυτού που κάηκε.
Ήταν άραγε το φως σου πολύ και πολλοί αυτοί που ήθελαν να ζεσταθούν, ή γιατί κανείς δεν μπόρεσε να σε διακρίνει;
Ίσως να καιγόμαστε όταν δεν αφήνουμε να ζήσουν τα αγνά συναισθήματα της νιότης.
Δεν έχουμε την ωριμότητα της εκτίμησης κάποιων συναντήσεων,
όταν δεν συμβαδίζουμε με την εσωτερική φλόγα,
όταν δεν μπορούμε να διακρίνουμε αυτή την ομορφιά των συναισθημάτων του άλλου γι εμάς.
Που μόνον σε όνειρο παραστατικά εκφράζονται.
΄Ηταν η δεξιοτεχνία εκείνης της ζωγράφου που μπόρεσε μέσα από τις παχύρευστες πινελιές της, τα ζωντανά κιτρινωπά χρώματα που επέλεξε, να αναπαραστήσει έτσι περίτεχνα ένα τοπίο που έμοιαζα με αυτό της κοινής μας στιγμής στο όνειρο.
Και ένοιωσα μια δικαίωση, σαν να είχα έναν μάρτυρα γι αυτό που ένοιωσα ,σαν ο πίνακας να είναι μια απόδειξη, ότι δεν ήσουν αποκύημα της φαντασίας μου
κι ότι μπορεί κανείς να ζει στιγμές σε κάποιες συνευρέσεις που έχουν την ονειρική αυτή απόχρωση.
Ελένη Δανανά
Επιμέλεια κειμένου
Βαλάντια Γκιώνη
Αρθρογράφος, Συνεργάτης COA
