«Φθαρμένη φαντασίωση»
Συνηθισμένο βράδυ εγκλεισμού,
εκεί που λείπεις
δίνεις σημάδια.
Συνηθισμένο βράδυ εγκλεισμού,
μυρίζει το άρωμα σου
στο δωμάτιο.
Συνηθισμένο βράδυ εγκλεισμού,
νιώθω το τρέμουλο.
Και όταν περάσουν όλα αυτά που θα είσαι;
Γυρνάω ξανά
για να σε βρω.
Σκίσε τη σελίδα.
Δεν ξέρω πια με τι
να συνδέσω το όνομα σου,
με το τρέμουλο της πρώτης φοράς ή
το δάκρυ της απόρριψης
από σένα
και ότι σε περικλείει;
Και εσύ όπως πάντα κρύβεσαι
πίσω από όλα.
Εκείνες οι πράσινες ματιές
ή μάλλον μαύρες νύχτες πόνου;
Κάθε χάδι,
αγκάθι.
Κάθε αγκάθι,
σημάδι.
Για πάντα.
Δεν το θέλω το κορμί
και το μυαλό
να θυμάται.
Όλα δύσκολα.
Να το σκάσω
από τα ασφυκτικά.
Σταμάτα πια.
Ο πόνος και ο φόβος μου,
όπως όταν τα διεκδικούσα όλα.
Και πάλι μόνη στο «καραντινάτο» πλήθος.
Να σε φαντάζομαι εκεί.
Περπατάω, τρέχω, πάω στη δουλειά
Ζω
Χωρίς εσένα.
Επιλογές.
Καταστροφικός και εγώ συναισθηματική δική σου,
κενός και εγώ ολοκληρωτικά δική σου.
Για μια στιγμή
η ύπαρξη μας
δεν ήταν το εντελώς διαφορετικό.
Ήμουν εντελώς
διαφορετικά προγραμματισμένη
για σένα.
Βράδια του εγκλεισμού.
Μια στιγμή μόνο
γίναμε ένα,
μια στιγμή μόνο
για το χαοτικό μου κενό.
Είχες πολλά δικά μου.
Ίσως και εγώ τα πολλά σου.
Και έτσι μπόρεσε η ψυχή μου
να σε αναγνωρίσει στο πλήθος.
Δεν μπορούσα να το αποτρέψω.
Ολοκληρωτικά φυλακισμένη δική σου.
Φιλιά στη λίμνη.
Το γέλιο σου.
Ταξίδια με θέα.
Η ρόδα μας να γυρνάει παντού.
Χέρι χέρι.
Σαν ένα.
Πνιγμένη στο βουβό δωμάτιο
εθισμένη
στα φανταστικά χάδια σου
ανήμπορη
μπροστά σε σένα
και το εκεί σου.
Και ήσουν ο σταθμός
της ολοκληρωτικής αλλαγής μου.
Καμία λύτρωση
δεν μπορεί να με βρει.
Ο δικός μου πρωταγωνιστής
δεν υπάρχει πια.
Έχτισε ολοκληρωτικά το τείχος
της απόστασης,
τα πυροτεχνήματα σκάνε
και με αποσυνδέουν.
Αίσιο τέλος ή μάλλον αμαρτωλό,
η πλάνη μου
στοιχειώνει το μυαλό.
Και όλα χάος
από την ηδονή του εγκλεισμού
στην ολοκληρωτική αποσύνδεση.
Τα μάτια σου πυροτέχνημα
μέσα μου
από την πρώτη μέρα.
Κάθε άγγιγμα,
τρέμουλο σε κάθε γωνιά του κορμιού.
Σταμάτα.
Ίσως η Θεσσαλονίκη σου πάει τελικά.
Απέραντη σαν το κενό των συναισθημάτων σου
θλιβερή κάθε φορά που φεύγεις μακριά για τον κόσμο σου.
Σταμάτα.
Και οι ρόδες του ποδηλάτου απομακρύνονται.
Σκίζονται τα βιβλία,
οι σοκολάτες λιώνουν.
Άδεια.
Τα αμάξια ξέρεις,
δεν σταματούν πια σε εκείνα τα στενά μας.
Στα πίσω καθίσματα της ηδονής
η καρδιά αποσυνδέεται
κι το πράσινο των ματιών σου σβήνει.
Μιλώντας για έλξη,
Ελπίδα
Χημεία
Τρυφερότητα
ολότελα δική σου.
Ήσουν το καθ’ όλα αρκετό και πλήρες.
Η πόλη σκοτεινή.
Το λουνα-πάρκ φωτισμένο.
Σαν εκείνο ναι.
Τα κρύβει όλα μέσα του.
Δεν μπορεί να ανθίσει
ξανά ο έρωτας της
και ίσως ο πρωταγωνιστής
του παιχνιδιού σου
μοιάζει λίγο με σένα.
Λίγο μόνο
γιατί κανείς
δεν είναι όπως εσύ
απόλυτα αυταρχικός
στα συναισθήματά μου.
Φωτογραφίες,
Πολλές.
Περί τυχαίου τι;
Με το βλέμμα σου
στα μάτια μου
τον καπνό σου
στο μπαλκόνι μου,
πάνω μου νιώθω τον κίνδυνο
σαν δυνατό ναρκωτικό.
Τον θόρυβο σου να αντηχεί
σε όλες τις ανασφάλειες μου.
Πόνος και λύτρωση
με ένα βλέμμα του.
Άγνωστος,
Ξένος,
Αλλότριος.
Και εγώ μισή.
Πιες.
Σβήνουν όλα.
Να σε λέω εγκλεισμένε μου έρωτα;
Το γέλιο
Το χαμόγελο σου.
Κανόνες μηδέν και ενοχή.
Βράδυ να γυρνάς
και σαν τρελή να περιμένω
ορμητικά τα σώματα
να γίνουν ένα.
Μυρωδιές
Ανάσες
Αγγίγματα.
Ηδονιστική προσμονή.
Χέρια ενωμένα,
Για πάντα μαζί
Γερασμένοι.
Συναισθηματικά νεκρή,
πάλι από την αρχή.
Οι σκοτεινές,
οι απομονωμένες σου
οι σκέψεις
τόσο εύθραυστη μπροστά τους.
Τσαλακωμένη,
Τρύπια
Η ψυχή.
Διψασμένη.
Αν με ξεχάσεις,
Να θυμάσαι
πώς πάντοτε
σε περίμενα.
Και έχω πεθάνει για σένα
πολλές φορές.
Κάθε χτύπημα
δεν ήταν αρκετό
και η ασφάλεια μου
φεύγει ολομόναχη
στο βουβό δωμάτιο
του αποχωρισμού.
Εκείνο το τελευταίο βράδυ
έκρηξη ανεπανόρθωτων συναισθημάτων
στο στενό σου.
Μα αν εσύ μπορείς
πάντα έτσι
να φεύγεις
πώς θάβεται μια αγάπη μου λες;
Μακριά μου,
βάλε την καψούρα
τον έρωτα μου
σε ένα ποίημα
και κάψτον.
Θα γράφω για εμάς.
Για τους δειλούς
Τους ανήμπορους
Τους μη ταιριαστούς.
Η συμβιβασμένη πραγματικότητα σου
δεν μου ταιριάζει.
Και εγώ χρειάζομαι κάποιον
Για τις δύσκολες συζητήσεις.
Όλα τόσο διαφορετικά
τα αποτυπώματα
και η μυρωδιά από τα δικά μας.
Ανθρώπινη επαφή.
Σαρκική.
Φαντασίωση,
Εμμονή,
Απωθημένα,
Εύφλεκτο.
Απότομο κύμα με
θλιμμένη τρυφερότητα.
Μετά βίας
Σε αφήνω.
Ανθρώπινη αποσύνδεση.
Μα μιλώντας για αγάπη και έρωτα πια,
νιώθω
κενή σαν τέχνη φθαρμένη.
Μαριάννα Μανωλοπούλου
